خودکشی در افراد اوتیسم
چرا افراد اوتیستیک بیشتر در معرض خطر برای خودکشی هستند؟
افراد اوتیستیک به مراتب بیشتر از جمعیت عادی در معرض خطر خودکشی هستند.
انعطافناپذیری شناختی، مسائل مربوط به سلامتروان و انزوای اجتماعی ممکن است خطر خودکشی در افراد اوتیستیک را افزایش دهد.
اعضای خانواده، دوستان و پزشکان باید از تفاوتهای شاخصهای خطر اوتیسم برای خودکشی آگاه باشند.
محققان مدتهاست که از خودکشی زیاد در میان افراد اوتیستیک آگاه بودهاند، که شامل میزان بیشتری از اقدامهای موفق به خودکشی در مقایسه با جمعیت عمومی است. با این حال، تحقیقات اخیر نشان میدهد که سطح خودکشی در جمعیتهای اوتیستیک میتواند حتی بالاتر از آن چیزی باشد که قبلا تصور میشد.
تجزیه و تحلیل سوابق افرادی که بر اثر خودکشی جان خود را از دست دادهاند، از جمله افراد مبتلا به اوتیسم تشخیص داده شده و افرادی که تشخیص داده نشده بودند، نشان داد که 10.7 درصد، از جمله برخی از افرادی که به طور رسمی تشخیص داده نشده بودند، دارای ویژگیهای اوتیسم بودند. هنگامی که محققان با خانوادههای یک نمونه فرعی از آن افرادی که فوت کرده بودند مصاحبه کردند، بیش از 41 درصد ویژگیهای اوتیسمی را نشان دادند.
این یافتهها مشابه تحقیقات قبلی است که نشان میدهد بیش از 50 درصد از افرادی که اقدام به خودکشی کردهاند در یکی از پرکاربردترین ابزارهای تشخیصی اوتیسم، یعنی ضریب طیف اوتیسم، امتیاز بالاتری از نقطه برش احتمالی اوتیسم کسب کردهاند.
چرا اوتیسم و خودکشی با هم مرتبط هستند؟
بنابراین، چرا افراد اوتیستیک بیشتر در معرض خطر خودکشی هستند و برای کمک به آنها چه کاری میتوان انجام داد؟ درک فعلی ما به عوامل زیر اشاره دارد:
مشکلات سلامت روان: افراد اوتیستیک بیشتر احتمال دارد که همزمان مشکلات سلامتروانی، از جمله اضطراب و افسردگی را تجربه کنند، به ویژه اگر درمان نشوند، ممکن است منجر به افزایش خطر خودکشی شود.
تشخیص دیرهنگام: بسیاری از افراد اوتیستیک تا بزرگسالی بدون تشخیص باقی میمانند، و زنان بیشتر احتمال دارد که دیر تشخیص داده شوند (یا به طور کلی تشخیص داده نشده باشند). تشخیص دیرهنگام با خطر بیشتر افکار خودکشی مرتبط است.
رویدادهای نامطلوب زندگی: پیمایش در زندگی به عنوان یک فرد اوتیستیک اغلب چالشبرانگیز است و افراد اوتیستیک بیشتر در معرض خطر آزار و اذیت قرار گرفتن، تجربه مشکلات مالی، طرد شدن از نظر اجتماعی، و مواجهه با مشکلات محل کار و روابط هستند که هر یک از آنها ممکن است ریشه خودکشی باشد.
استتار کردن: افراد اوتیستیک به ویژه آنهایی که دارای اوتیسم سطح 1 هستند اغلب سعی میکنند اوتیسم خود را “استتار” کنند و راههایی برای پوشاندن علائم خود پیدا کنند تا با افراد دیگر سازگار شوند. استتار از نظر روانی سنگین است و با نرخ بالاتر بیماریروانی و خودکشی مرتبط است.
انعطافناپذیری شناختی: انعطافپذیری شناختی توانایی فرد برای تفکر در مورد موقعیتها به روشهای مختلف و سازگاری با شرایط در حال تحول است. افراد اوتیستیک درجه بالاتری از انعطافناپذیری را تجربه میکنند، که ممکن است در نظر گرفتن جایگزینهای خودکشی بهعنوان وسیلهای برای پایان دادن به درد عاطفی یا چالشهای زندگی که ممکن است تجربه میکنند، سختتر شود.
انزوا: افراد اوتیستیک با مشکلات اجتماعی و ارتباطی مواجه هستند که میتواند منجر به انزوا و عدم حمایت شود و خطر خودکشی را در آنها افزایش دهد.
برای کاهش خطر چه کاری میتوان انجام داد؟
اگر یک فرد اوتیستیک هستید (یا مشکوک هستید که ممکن است باشید)، در اینجا چند راه وجود دارد که میتوانید به خودتان کمک کنید:
1. به دنبال تشخیص باشید.
اگر مشکل دارید، یک تشخیص دقیق میتواند به شما در درک علائم و جستجوی کمک مناسب کمک کند. متأسفانه، زمان انتظار برای تشخیص کامل روانپزشکی میتواند بسیار طولانی باشد. برخی از درمانگران (از جمله مشاوران و گفتار درمانگران) در زمینه تشخیص اوتیسم آموزش دیدهاند که میتواند یک گزینه تشخیصی سریعتر و مقرون به صرفه را ارائه دهد. توجه داشته باشید که برخی از محلهای کار یا موسسات آموزشی ممکن است نیاز به تشخیص روانپزشکی داشته باشند.
2. با کسی صحبت کنید.
فکر باز کردن در مورد احساسات خودکشی ممکن است غیرممکن به نظر برسد، اما صحبت کردن با کسی چه یک درمانگر، دوست، معلم، همکار یا یکی از اعضای خانواده باشد، نقطه شروعی برای به اشتراک گذاشتن احساس خود و دریافت کمک برای یافتن جایگزینی برای خودکشی است. اگر نمیتوانید کلمات را بیرون بیاورید، آنها را یادداشت کنید. به دنبال درمان مناسب برای کمک به مقابله با افکار خودکشی باشید.
3. مراقبت از خود.
برای برخی افراد، خودکشی چیزی است که در بیشتر مواقع وجود دارد. یافتن راههایی برای تشخیص این افکار میتواند مفید باشد. همچنین به احتمال زیاد مواقعی وجود دارد که افکار خودکشی کم و بیش تشدید میشود. شناسایی انواع موقعیتها و محرکهایی که میتوانند منجر به افزایش احساس خودکشی شوند، یا قبل از اقدام به خودکشی وجود داشتهاند، میتواند به شما در یافتن راههایی برای مقابله با این موقعیتها کمک کند. یافتن راههایی که به شما کمک میکند سطح استرس خود را مدیریت کنید مثلا، به اندازه استراحت کنید و مغز خود را به روشهایی که نیاز دارد پرورش دهید، این کارها میتواند منجر به بهبود کلی در سلامتروان شما شود.
آنچه دیگران باید بدانند:
اگر والدین، دوست، همکار، یا یکی از اعضای خانواده یک فرد اوتیسمی یا پزشک هستید، مواردی وجود دارد که باید در نظر بگیرید:
1- حواستان به استتار باشد.
ممکن است در دام این فکر بیافتید که چون عضو خانواده یا دوست شماست تشخیص خود را اوتیسم سطح 1 (که قبلاً به عنوان سندرم آسپرگر شناخته میشد) دهم، چون چالشهای آن کمتر قابل توجه است. به نوبه خود، ممکن است باور داشته باشید که این باعث میشود آنها نسبت به افرادی که مشکلات یادگیری و نیازهای حمایتی بیشتری دارند کمتر در معرض خطر خودکشی باشند. در واقع، برعکس این موضوع صادق است: افراد مبتلا به اوتیسم سطح 1 بیشتر احتمال دارد که افکار خودکشی را تجربه کنند، اغلب به دلیل نیاز آنها به استتار علائم خود و ماندن در دنیایی که برای نیازهای آنها طراحی نشده است.
2- خودکشی در افراد اوتیستیک می تواند متفاوت باشد.
تحقیقات نشان داده است که افراد اوتیستیک لزوماً با الگوهای معمول افرادی که در معرض خطر بیشتری برای خودکشی هستند، مطابقت ندارند. مطالعات نشان داده که افراد مبتلا به سندرم آسپرگر نسبت به افسردگی، افکار خودکشی بسیار بیشتری را تجربه کردند، که در مقایسه با جمعیت عمومی، مسیر متفاوتی را برای خودکشی در افراد اوتیستیک نشان میدهد.
ما همچنین میدانیم که زنان اوتیسمی که مشکلات یادگیری ندارند بیشتر در معرض خطر مرگ بر اثر خودکشی هستند. زنان به طور کلی معمولاً برخلاف مردان کمتر در معرض خطر مرگ بر اثر خودکشی هستند.
تفاوت دیگری که افراد اوتیستیک ممکن است تجربه کنند، افزایش پشتکار و تکرار افکار خودکشی و احتمال بیشتر اقدام به خودکشی ناگهانی بدون برنامه است.
3- راههایی برای گوش دادن و برقراری ارتباط پیدا کنید.
توصیف احساس فرد اغلب، برای یک فرد اوتیستیک بسیار سخت است. بنابراین، اگر یک فرد اوتیستیک روبروی شماست و نگران هستید که ممکن است در معرض خطر خودکشی باشد، بسیار مهم است که به آنچه میگویند گوش دهید.
ممکن است این وسوسه را داشته باشید که به آنها اطمینان دهید که همهچیز خوب است یا یک “راه حل” فوری برای مشکلاتی که توصیف میکنند بیابید. اما مهم است که به یاد داشته باشید که زمان پردازش ممکن است در میان بزرگسالان اوتیستیک کندتر باشد، به ویژه زمانی که آنها پریشانی را تجربه میکنند. شما باید زمان و مکان ایجاد کنید تا آنها بتوانند خود را به هر شکلی که برایشان مناسب است بیان کنند.
سوالات واضح بپرسید از صحبت با استعاره یا یافتن راههای غیرمستقیم برای صحبت در مورد خودکشی خودداری کنید. مهمتر از همه، آرام بمانید و به دنبال حمایت برای خود و عزیزتان باشید.